هوش مصنوعی و تشخیص احساسات توسط بینایی ماشینی

این روزها، شرکت el Kaliouby، ​​مؤسس Affectiva و افراد دیگر مانند او، ادعا می کنند که دارای سیستم هایی هستند که می توانند احساسات انسان را تشخیص دهند. وعده هایی که آن ها درباره پتانسیل این فناوری هوش مصنوعی و تشخیص احساسات وجود دارد. آن ها می گویند، کامپیوترها خواهند فهمید اگر هنگام رانندگی حواس ما پرت شود، با عصبانیت ایمیلی را تایپ می کنیم که ممکن است بعداً پشیمان شویم و یا سلامتی روانی ما رو به زوال است. در حقیقت، سیستم هایی از این قبیل وجود دارند.

در حقیقت، فن آوری های تشخیص احساسات و هوش مصنوعی در حال حاضر در بسیاری از زمینه های زندگی روزمره ما معرفی شده اند و به حتم در آینده ای نزدیک روحیه و سلامت روان ما نیز تحت مراقبت ابزارها، لوازم خانگی، اتومبیل ها خواهد بود. در این پست، ما به چگونگی کارکرد چنین فناوری ها و میزان مفید بودن آنها و گاه خطرناک بودن آن ها می پردازیم.

تشخیص احساسات با هوش مصنوعی چیست؟

بیشتر سیستم های تشخیص احساس موجود، حالت چهره و صدای فرد و همچنین هر کلمه ای را که او می گویند یا می نویسند، تجزیه و تحلیل می کنند. به عنوان مثال، اگر گوشه های دهان فرد بلند شود، دستگاه ممکن است حکم کند که فرد روحیه خوبی دارد، در حالی که بینی چروکیده نشان دهنده خشم یا انزجار است. صدای بلند و لرزان و گفتار عجولانه می تواند نشان دهنده ترس باشد، و اگر کسی کلمه “سلام!” را فریاد بزند. آن ها احتمالاً خوشحال هستند.

سیستم های پیچیده تر نیز حرکات را تجزیه و تحلیل می کنند و حتی محیط اطراف را همراه با حالت های چهره و گفتار در نظر می گیرند. چنین سیستمی تشخیص می دهد شخصی مجبور می شود با تهدید اسلحه لبخند بزند، نه لبخند واقعی!

سیستم های تشخیص احساسات به طور کلی یاد می گیرند که از بین آرایه های زیادی از داده های دارای برچسب، رابطه بین یک احساس و حالت صورت انسان را تشخیص دهند. این داده ها ممکن است شامل ضبط های صوتی یا ویدئویی از نمایش های تلویزیونی، مصاحبه ها و آزمایش های مربوط به افراد واقعی، کلیپ هایی از نمایش های تئاتر یا فیلم ها و دیالوگ های بازیگران حرفه ای باشد.

بسته به هدف، می توان سیستم های ساده تری را بر روی عکس یا متن پیاده کرد. به عنوان مثال، یکی از پروژه های مایکروسافت سعی می کند احساسات، جنسیت و سن تقریبی افراد را بر اساس عکس ها حدس بزند.

تشخیص احساسات با هوش مصنوعی چه کاربرد هایی دارد؟

گارتنر پیش بینی کرده است که تا سال 2022 از هر ده ابزار یکی از آن ها به فناوری های تشخیص احساسات مجهز خواهد شد. با این حال، برخی از سازمان ها از آن ها استفاده می کنند. به عنوان مثال ، هنگامی که وارد دفتر، بانک یا رستوران می شوید، ممکن است توسط یک ربات از شما دوستانه استقبال شود. در اینجا فقط چند زمینه وجود دارد که در آن ها چنین سیستم هایی می توانند مفید واقع شوند.

امنیت

از تشخیص احساس می توان برای جلوگیری از خشونت خانگی و غیره استفاده کرد. مقالات علمی متعددی به این موضوع پرداخته اند و کارآفرینان زیادی چنین سیستم هایی را به مدارس و سایر مؤسسات می فروشند.

استخدام

برخی از شرکت ها از هوش مصنوعی با قابلیت شناسایی احساسات به عنوان دستیار منابع انسانی استفاده می کنند. این سیستم کلمات کلیدی، لحن ها و حالت های چهره متقاضیان را در مرحله ابتدایی و مصاحبه استرس ارزیابی می کند و گزارشی برای استخدام کنندگان انسانی در مورد علاقه واقعی نامزد به موقعیت، صداقت و صلاحیت برای استخدام، ارسال می کند.

مشتری مداری

اداره راه و ترابری در دبی امسال در مراکز خدمات مشتری خود، با دوربین های مجهز به هوش مصنوعی، احساسات افراد را هنگام ورود و خروج به ساختمان برای تعیین میزان رضایت آن ها، سیستم جالبی را راه اندازی کرد. اگر نمره محاسبه شده زیر یک مقدار مشخص باشد، این سیستم به کارمندان مرکز توصیه می کند که برای بهبود کیفیت خدمات اقدام کنند. (عکس های بازدید کنندگان برای رعایت حریم خصوصی ذخیره نمی شوند.)

اجتماعی شدن کودکان با نیازهای ویژه

پروژه دیگری با هدف کمک به کودکان اوتیسم در تفسیر احساسات اطرافیان انجام می شود. این سیستم بر روی عینک های هوشمند Google Glass اجرا می شود. هنگامی که کودک با شخص دیگری تعامل می کند، در عینک ها از گرافیک و صدا استفاده می شود تا سرنخ هایی از احساسات شخص دوم ارائه شود. آزمایشات نشان داده است که کودکان با این مددکار مجازی معاشرت سریع تری دارند.

سیستم های تشخیص احساسات هوش مصنوعی چقدر موثر هستند؟

فن آوری های شناخت احساسات خیلی کامل نیستند. نمونه ای از این موارد، فناوری تشخیص پرخاشگری است که در بسیاری از مدارس ایالات متحده به کار گرفته شده است. همانطور که مشخص شد، سیستم سرفه را نگران کننده تر از یک فریاد می داند.

محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی دریافته اند که فن آوری تشخیص چهره نیز آسان است. این دستگاه به طور خودکار حالت های خاصی از چهره را با احساسات خاص مرتبط می کند، اما از تشخیص لبخندهای مخرب یا دلخراش از لبخندهای واقعی عاجز است.

بدین ترتیب، سیستم های تشخیص احساساسات که زمینه را در نظر می گیرند دقیق تر هستند. اما پیچیده تر و بسیار کمتر هستند. مهم نه تنها چیزی است که بینایی ماشینی روی آن اعمال می شود، بلکه چیزی است که سیستم روی آن آموزش دیده است. به عنوان مثال، سیستمی که روی احساسات عمل کرده آموزش دیده است ممکن است با احساسات واقعی مبارزه کند.

احساسات به عنوان داده های شخصی

گسترش فناوری های تشخیص احساسات مسئله مهم دیگری را مطرح می کند. صرف نظر از میزان کارایی آن ها، چنین سیستم هایی به فضای شخصی افراد حمله می کنند. به عنوان مثال، سناریوی زیر را در نظر بگیرید: شما لباس یک نفردر خیابان را به طور تصادفی می پسندید و قبل از خودتان بفهمید، با تبلیغات لباس از همان مارک بمباران می شوید. یا در طول جلسه ای با نارضایتی اخم می کنید و متعاقباً برای ترفیع معرفی می شوید.

به گفته گارتنر، بیش از نیمی از ساکنان ایالات متحده و انگلیس نمی خواهند هوش مصنوعی و بینایی ماشینی احساسات و خلق و خوی آن ها را تفسیر کند. در همین حال، در بعضی از مکان ها، فن آوری های تشخیص احساسات و چهره توسط قانون منع شده اند. به عنوان مثال، در ماه اکتبر، کالیفرنیا قانونی وضع کرد که مأموران اجرای قانون را از ثبت، جمع آوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات بیومتریک با استفاده از دوربین های پیشرفته بدن، از جمله حالت های صورت و حرکات منع می کند.

به گفته تدوین کنندگان این لایحه، استفاده از فناوری تشخیص چهره برابر است با این که رهگذران هر ثانیه پاسپورت خود را نشان دهند. این حقوق شهروندان را نقض می کند، و می تواند باعث شود افراد متخلف در عمل ناشایست، از جمله داشتن بلیط پارکینگ بدون پرداخت، از گزارش جرایم جدی تر به پلیس احتیاط کنند.

بی احساسی مصنوعی

مسئله حریم خصوصی چنان حاد است که گول زدن ردیاب های احساس حتی نوعی موضوع تحقیقات علمی است. به عنوان مثال، دانشمندان کالج امپریال لندن فناوری حفظ حریم خصوصی را ایجاد کرده اند که احساسات را از صدای انسان پاک می کند. نتیجه این است که یک دستیار صوتی مجهز به فناوری تشخیص احساسات می تواند معنای گفته شده را درک کند، اما حال گوینده را تفسیر نمی کند.

قرار دادن محدودیت در هوش مصنوعی مطمئناً توسعه همدلی در سیستم های هوش مصنوعی را پیچیده می کند، سیستم هایی که هم اکنون مستعد خطا هستند. اما خوب است که در صورت تبدیل دنیای ما به آینه سیاه، دستگاه ها شروع به غوطه ور شدن در عمق ناخودآگاه ما کنند. به هر حال، ما نباید بر این باور باشیم که احساسات کنار گذاشته می شوند، خصوصاً با توجه به اینکه در بعضی مناطق این فناوری واقعاً خوب و مثبت عمل می کند.